Wszystko zmieniło się kilka lat później, w połowie lat
90-ych, gdy w Mrągowie podczas Pikniku Country obejrzałem paradę motocykli. Prawdziwych
motocykli. Wielkich, ryczących i błyszczących. Porobiłem swoim Zenitem sporo
zdjęć. Jedno było szczególnie udane. Dopiero kilka miesięcy temu, po 20 latach,
do niego wróciłem i zobaczyłem, że przedstawia Hondę Shadow. Przypadek? A może
to właśnie zakodowało mi w głowie obraz idealnej maszyny.
Przez ostatnie lat naście miałem coraz większe ‘parcie’ na
motocykl. Do tego stopnia, że wiosną 2014 zacząłem rozważać kupno czegoś o poj.
50cm3. Na szczęście kolega mnie powstrzymał… Dosłownie kilka dni później
trafiłem gdzieś na informację, że w Sejmie trwają prace nad ustawą
umożliwiającą jazdę motocyklem do 125cm3 na prawo jazdy B. Od tej chwili niemal
codziennie śledziłem postęp prac na stronie sejmowej. Dzięki temu, będąc
informacyjnie nieco przed większością ludzi, na początku lipca 2014 zakupiłem
hondę shadow 125 za dość rozsądne pieniądze. Już 3 miesiące później ceny były
o 100% wyższe.
Zawsze słuchałem z niedowierzaniem opowieści ludzi, którzy
mówili, że pewnym czasie przychodzi chęć na większą pojemność. Jazda na mojej
125-ce sprawiała mi wielką przyjemność. Potem przyszła zima. W roku 2015 nadal
było fajnie, ale zaczęło pojawiać się ‘ale’… Zacząłem czytać artykuły, fora z
wymianami doświadczeń nt egzaminu na A. Wyłaniał się obraz dość ponury –
egzamin nie do zdania, kursanci ranni na placu, ginący w mieście, źli
egzaminatorzy, 100 podejść, stracone pieniądze, struktura WORDU wymuszająca na
nich podczas planowania budżetu wpływy z niezdanych egzaminów… Poza tym
uznałem, że za stary jestem na kursy, egzaminy i takie stresy. Jednak pewnego
popołudnia wbrew sobie zrobiłem pierwszy krok, czyli poszedłem zrobić badania
lekarskie. No i tak jak podejrzewałem – gdy człowiek już zacznie i wyłoży jakąś
kasę, to trochę szkoda się wycofać. I zaczyna robić kolejne kroki niejako z
rozpędu. Później formalność w wydziale komunikacji, wygooglanie szkoły jazdy w
moim mieście, telefon, umówienie się na spotkanie, a potem już działo się samo.
Pamiętam, gdy pierwszy raz wsiadłem na placu na motocykl.
Suzuki GS500. Praca silnika, moc… Czułem się jak na potworze, ale spodobało mi
się jak cholera. Dość łatwo przyszło nauczenie się ósemek. Slalom wolny był
trudniejszy do opanowania, ale w końcu i to opanowałem. Slalom szybki był
łatwiejszy, ale też wymagał czasu, aby zmieścić się w tych nieco ponad 3
sekundach. Awaryjne hamowanie było formalnością. Męcząca jednak była monotonia
szlifowania poszczególnych elementów. Pamiętam, gdy w upalny dzień, będąc chyba
na 6-ej godzinie kursu, kląłem w duchu „Po co na to tracę czas i pieniądze…
Przecież moja mała hondka i tak jest fajna…” I znowu ósemka i znowu slalom. I
tak do obrzygania. Jednak to ciągłe powtarzanie dało jednak rezultaty w postaci
opanowania motocykla, tak że dojrzałem do yamahy xj600, takiej samej, na jakiej
miałem zdawać egzamin. Ku memu zdziwieniu okazała się łatwiejsza w prowadzeniu
i wszystko stało się proste.
Muszę tu dodać, że miałem świetnego nauczyciela (Marek Pietrzak - Auto Komar, Złotów). Człowiek
spokojny, rzeczowy, także pasjonat motocykli, posiadacz HD. Nie jestem pewien,
czy inny nauczyciel też tak by mnie nauczył. Bonusem było to, że poza godzinami
lekcyjnymi można było sobie porozmawiać o motocyklach i tu też mogłem
dowiedzieć się co nieco.
Co do teorii, to po prostu trzeba było porozwiązywać tysiące
testów, przeczytać książeczkę, jednym słowem odświeżyć znajomość przepisów. To
akurat uważam było całkiem niezłe, bo część rzeczy człowiek zapomina, a do tego
dochodzą nowelizacje. Nie wiedziałem np., że można cofać na jednokierunkowej.
Przyszedł czas na egzamin wewnętrzny. Zarówno teorię, jak i
praktykę zdałem za pierwszym podejściem. To dodaje trochę wiary we własne siły.
Egzamin państwowy rozłożyłem na dwa razy i najpierw umówiłem
się tylko na teoretyczny. Chodzi o to, że umawiając się na jeden dzień na dwa
egzaminy, gdy nie zdamy części
teoretycznej, nie zostaje się oczywiście dopuszczonym do praktycznego, a przy
okazji przepada część pieniędzy i ustalając kolejny termin, trzeba znowu
zapłacić. Sprytnie to sobie wymyślili, nie? Okazało się, że zdałem za pierwszym
podejściem, po czym grzecznie udałem się do kasy i do pań robiących rezerwacje
na egzaminy.
Na egzamin praktyczny jechałem do Piły w ulewie. Miałem już
wizję siebie jak ginę na placu, po wpadnięciu poślizg, potem nagłówki w
gazetach, tvn, dyskusja w mediach o absurdalnych przepisach, o motocyklach,
specjaliści… Na szczęście padać przestało, egzamin został opóźniony przez to
około 30 minut. Na placu powitała mnie Pani egzaminatorka. Osemki OK. Zaczynam
slalom i już za drugim pachołkiem.. podparcie. Dopuszczalny jest jeden taki
błąd, więc powrót na „linię startu”. Egzaminacyjna yamaha była strasznie
wyjeżdżona. Sprawiała wrażenie przechodzonych kapci. Stwierdziłem, że
potraktuję egzamin jako próbę generalną. I od tej chwili poszło bezbłędnie.
Musiałem tylko powtórzyć najazd na przeszkodę, gdyż z tego wszystkiego za
pierwszym razem minąłem ją dwa razy z tej samej strony. Tak, to też liczone
jest jako błąd. Przejazd przez miasto był w zasadzie formalnością. Ćwierć wieku
za kierownicą i kilka tysięcy na mojej małej shadow chyba pomogło zdać tę część
egzaminu bezstresowo i bezbłędnie. Tym sposobem, szczęśliwy jak dziecko w
pierwszy dzień wakacji, miałem to wszystko za sobą.
Wszystko wyniosło mnie około 2.300 PLN, wliczając kurs,
egzaminy, opłaty urzędowe, badania lekarskie. Trochę drogo, no ale wiecie… W
końcu droga do większego, nieograniczonego motocyklizmu stanęła otworem.
Maszyny, które oglądałem na allegro, o których czytałem w prasie branżowej,
stały się osiągalne. Tzn te, których nie ogranicza zawartość portfela.
